یاد

 خاطراتت را
 باز تا کرده‌ام
 و مانند گلبرگ‌های خشک
 لای برگ‌های خاک خوردهٔ زمان
 پنهان کرده‌ام
 باشد که رنگ و بویشان را
 به زوال زمان بسپارند
 و چنین خوره‌وار
 زخم‌هایم را
 از نو نتراشند...
  
 یادت را
 آشوب نبودنت را
 یقین هرگز ندیدنت را
 مانند خاک‌روبه‌ای
 زیر سنگین‌ترین فرش‌های فراموشی‌
 جارو کرده‌ام
 و رویشان را
 وسواس‌گونه صاف کرده‌ام
 باشد که ذهن هراسانم
 ذره‌ای
 فقط ذره‌ای
 روی آرامش ببیند...
  
 و باز ناگاه
 صدایی
 ترنمی
 آهنگی
 بویی
 نامی
 همهٔ آن برگ‌های خاک خورده
 همهٔ آن فراموشی سنگین را
 پس می‌زند
 و در هم می‌نوردد
 و طوفانی سهمگین
 به پا می‌شود
 از هزاران یاد و خاطره
 برگ و گلبرگ
 فرش و خاکروبه
 نوا و نجوا
 دلهره و آوار
 که هر ذره‌اش
 روحم را با سماجت می‌ساید
 و جنون‌وار بر سرم می‌کوبد
 و سیاه‌چاله‌ای بی‌انتها می‌کارد
 در جایی
 که زمانی برایت دیوانه‌وار می‌تپید...
  
 و من از نو می‌ایستم
 چون ابری سوگوار
 در هجوم گردبادی سهمگین
 و تو نیستی که ببینی
 یادت
 خاطراتت
 ردّ پای بی‌بازگشتت
 چگونه بر روح آزرده‌ام می‌کوبد
 تو نیستی که ببینی
 در هجوم این گردبادها
 تنها و تکیده
 چگونه می‌بارم
 وذره ذره تمام می‌شوم...
  
 سراینده: تالین ساهاکیان