تو این شب سرد بی‌ستاره
 سکوت، سازآوازی داره
 سقف خانهٔ من و تو
 باز نشان از آواری داره...
  
 فاصلهٔ چند قدمی ما
 حکم فرسنگ‌ها را داره
 از آخرین خنده انگار
 هزاران قرن می‌گذره...
  
 گوش کن هم‌قفسم
 می‌شنوی صدای گسستنم را؟
 در عمق این پوچی و خلا
 آرام، در خود شکستنم را؟ 
  
 این همه بهانه و انکار
 این همه گرهٔ نو، آخر چرا؟  
 این همه سکوت و آزار
 این همه بغض، آخر چرا؟
  
 دیگه چه فرقی داره
 دست تو دورتره یا نگاه من؟
 وقتی نیست آغازی نو،
 قهر تو سنگین‌تره یا گناه من؟
  
 بر کدام ویرانی بگرییم 
 زیر این سقف که خانه نیست
 آنچه گمان کردیم هست و نبود
 یا آنچه بود و دیگر نیست؟
  
 برو! بر درد زخم کهنه 
 عقربهٔ ساعت مرهم نمی‌ذاره
 این دل، دیگه برهوته
 هیچ بارونی توش گل نمی‌آره...
  
 نکن از این ویران‌ترم
 بگذر از این چشمان ترم
 نداری تو گناه اما
 با تو من تنهاترم
 
تالین ساهاکیان  

 دلم چه تنگ است
 برای خانۀ پدری
 برای آن صمیمیت غم گرفته
 با خاطرات زندۀ انباشته 
 در آلبوم‌های کهنه و قفسه‌هایش...
  
 دلم چه تنگ است
 برای دست‌های مادر
 در حال پاک کردن سبزی
 یا خرد کردن نان برای گنجشک‌ها...
 دلم چه تنگ است
 برای شوخی‌های پدر
 در صبح یک روز تعطیل...
 دلم چه تنگ است
 برای عکس‌های رنگ‌پریده‌تر از خاطراتم
 برای یکی از آن خنده‌های از ته دل...
  
 دلم چه تنگ است
 برای مهمان‌های بی‌خبر
 و فنجان‌های قهوۀ
 برگشته روی نعلبکی‌ها...
  
 دلم چه تنگ است برای خانۀ پدری...
 در آن خانه
 هنوز گاهی، فقط گاهی
 می‌توان یک بچه بود...
  
 در این غربت بارانی
 چه فراموشکار شده دلم
 یادش می‌رود خانۀ پدری دور است
 و مادر دیگر برای پدر سبزی پاک نمی‌کند
 خانۀ پدری دیریست که بی‌پدر مانده... 

سراینده: تالین ساهاکیان

 کجا ماندید بعد از ظهرهای گرم یخمک؟
 زنگهای تفریح آلبالو خشک؟
 کجا ماندید شادی‌های بزرگ
 با اتفاقات کوچک؟
 کجا ماندید قهرهای کوتاه؟
 کجا ماندید روزهای بی‌دغدغه؟
 کجا ماندید خنده‌های از ته دل؟
 روزهای لی‌لی و سنگ و گچ؟
 با شمع کدام جشن تولد 
 ذوب شدید و به خاطره تبدیل شدید؟ 
 کجا ماندی 
 بوی حیاط آب و جارو کردۀ مادربزرگ؟
 کجا ماندی دخترک شاد کوچک؟ 
 کی آشنا شدی با اندوه؟
 هیچ می‌دانی
 خاطره‌ات از تصویرم در آینه زنده‌تر است؟ 

سراینده: تالین ساهاکیان

 کنار یه درخت
 ایستادند دو تا بچه
 یکی حبهٔ قند به دست
 یکی با پای بسته...

 یکی دوپاست و عزیز
 یکی بی‌قدر و بی‌زبان
 یکی به فکر بازی
 یکی ترسیده تا پای جان...

 یکی فکر می‌کنه
 پیدا کرده دوستی ناب
 اون یکی می‌دونه اما
 مرگه تعبیر این خواب...

 داستان کارد و گلو را
 نمی‌دونند هیچ کدوم
 افسوس این دَمِ غنیمت
 نمی‌آره زیاد دووم...

 خون یکی قراره بشه
 نذری یا شکرانه
 یا چشم بد را دور کنه
 از دورِ مال و خانه...

 شاید هم باشه خونش
 تقاص گناه کسی
 می‌خواد پرهیزکار بشه
 با کشتنش صاحب‌خانه...

 تن درد کشیده‌اش می‌شه
 چند تا ناهار و شام و کباب
 سر و استخون‌هاش اما
 می‌شن قسمت صبحانه...

 تو این دنیای وانفسا
 می‌بینیم آیا ما روزی
 که کشتن و خون‌ریزی
 نمی‌آره جز سیه‌روزی؟

 که نمی‌شه هیچ کس
 با ریختن خون، باتقوا
 که کشتن رسم بندگی نیست
 محبته راه بهروزی؟

 می‌رسه آیا روزی
 که کنار این درخت
 بازی کنند دو بچه
 دور از آه و خون و وحشت؟
 که قصهٔ کارد و گلو
 بشه کهن و افسانه
 داستان مهربانی
 بشه همه جا روانه... 

سراینده: تالین ساهاکیان

 روزی خواهی آمد
 و پس خواهی زد
 این هوای سنگین شده
 از بوی دل‌مردگی را
 این خفقان کشنده
 این بغض نفسگیر را
 و رها خواهی کرد
 هر فریاد فرو خورده
 از ترس مباداها را،
 از قفس سوختهٔ سینه‌ها
 همهٔ آن ناله‌ها و آه‌ها را.

 روزی خواهی آمد
 آزادی
 از پشت پرچین‌های تردید
 از روزنه‌های آخر ‌امید
 از سقف‌های شکاف خورده
 از حنجره‌های بی‌رمق مانده.

 روزی خواهی آمد
 رهاتر از باد
 سبک‌تر از نسیم
 استوارتر از کوه
 شادتر از بهار.

 سوگند به نام پرشکوهت
 که به خروش در خواهند آمد
 روزی این زمزمه‌ها
 و تو را فرا می‌خوانند
 به هزاران پژواک نامیرا.
 روزی تو می‌آیی
 آزادی
 روزی تو می‌آیی.

سراینده: تالین ساهاکیان