سهم من

 می‌روم
 هنوز بر گردنم داغ بوسه‌هایت
 هنوز بر لبانم مهر لبانت
 هنوز شوری اشک‌هایت
 بر گونه‌هایم...

 چگونه فراموشت کنم
 وقتی باد
 فقط صدای  تو را می‌آورد
 و تمام آواها یک‌صدا
 نام تو را زمزمه می‌کنند؟

 هنوز یاد انگشتانت 
 بر گونه‌های خیسم می‌لغزد
 هنوز دستانم 
 در خالی سرد بی‌انتها
 دست‌هایت را می‌جویند
 هنوز تو را
 مانند یک وسوسهٔ خانمان‌سوز گرم
 زیر پوستم حس می‌کنم...

 هنوز لبانم 
 بی‌اختیار و طوطی‌وار
 نامت را
 مانند یک دعای اساطیری
 در خواب و بیداری 
 تکرار می‌کنند...
  
 پشیمانی؟
 نه، نه، نه
 جایی برای پشیمانی نیست.
 من سخت جنگیده‌ام
 سخت صبوری کرده‌ام
 این همه جادهٔ بی‌انتها
 این همه راز و نشانه
 مرا به تو رساندند 
 به آن لحظهٔ گیج تب‌دار 
 که حجم جنونش 
 حتی در واژهٔ عشق نمی‌گنجید
  
 من به تو مومنم
 من به پای عشق صبورم
 می دانم که این نشانه‌ها 
 تو را
 به من باز می‌رسانند
  
 تو، 
 فقط تو،
 سهم من باش
 از زندگی 
 از این همه تکرار بیهوده
 از این همه نشانه و راه و مقصد
 از این بی‌انتهای متلاطم ملتهب...
 بگذار که در عطش نمیرم...
 بگذار 
 ایمانم به عشق زنده بماند...
   
سراینده: تالین ساهاکیان